Your gateway to endless inspiration
Diary - Blog Posts
With you SW, do you also feel kinda isolated from the rest of the community because when we loose weight it’s considered healthy, even if the way we’re going about it isn’t?
If you would rather just DM that’s okay too, I just genuinely want someone that’s kinda in my boat because it feels confusing lonely.
Sometimes I do, I mean at the end of the day we all have the same goal. But yes, I know I have a very long journey ahead of me longer than most and, it does feel different. I just can’t relate to the people with such low SW, I wish the best for them but there is a disconnect there. I know I won’t even be taken seriously until I start losing a lot more weight. It is weird that it’s considered a good thing, when I lose a crazy amount of weight quick, even if I fast every single day and only eat one low cal meal a day. At the end of the day, I got this, and so does everyone else (Including you <3) I believe that I can make progress, and yes it is different. But we’ll all going through the same thing, and the majority of people in this community are very kind and sweet.
Thanks for the ask, best wishes. 💗
MY FUCKING SCALE ISN’T WORKING I’M GOING TO CRASH OUT.
Homework done, eating never.
I’m literally locking in, I’m eating on meal a day and that’s just bc my family is making me. Other than that I’m ONLY drinking water, and I’ve been doing my schoolwork.
holy shit I think I actually hate eating at this point, it tastes alright but then just feels disgusting. I wish I lived on my own so I could just starve and starve.
Friendly reminder that though it may seem little, every single pound you lose is a step closer to your goal.
Moved my weigh in day.
I’m now gonna weigh in on Feb 5th, just because weighing myself everyday and seeing every little change isn’t working+ my scale is a bit broken tbh, and it removes and gains like 20 pounds from my weight, even minutes apart and it’s really messing with my mind.
I’m in a loop, I restrict, then I binge and I’m back where I started.
Anyone else going through this/have tips?
امروزم بدک نگذشت.
ساعت چهار صبح خاله‌م با بچه هاش رسیدن اینجا.. من نمیدونم چطوری خسته نمیشن واقعا.
یه خاله دیگه م هم با همه بچه هاش اومد. (جز یه دخترخالم که کلاس داشت..) جالبه هیچکدوم نمیدونستن اون یکی قراره بیاد.
سر میز از نوه خالم پرسیدم اومدیم کجا، مامانش زیرلبی گفت بگه طالقان. چی گفت؟ اومدیم طالبان👍🏻
بخاری رو هم که دید گفت : این چی چیه؟
+ بخاریه.
- توش جیش میکنیم؟
+ نه.
- چرا.
بعد صبحونه رفتم در پشتی رو باز کردم، جلوش یه جوی خوب داره. بچه ها نشستن لبش و بازی کردن. بماند آب پاش پلاستیکی یکیشون افتاد و آب بردش کلی دویدیم پیداش کنیم که گریه ش رو تموم کنه.. خوشحال شد.
کلی سنگ پرت کردیم تو آب، گل گذاشتم روی موهاشون، بهشون خوش گذشت. خوشحالم.
(باید مشکلات خشممو با پرت کردن سنگ تو آب از بین ببرم)
نهارو همه کنار هم خوردیم. (کل سینی گوجه ها قبل پخت چپه شد رو زمین، برشون گردوندیم یه گوجه دیگم بعدش افتاد عالیه)
از نوه خالم پرسیدم به کی رای میدی؟ گفت : من به تو رای میدم. به (اشاره به دخترخاله هام) شما هم میدم به همه رای میدم.
کاش تو زندگیم همین شکلی ساده باشم.
بعدم همه یکم استراحت کردن و به اجبار یک دوست عزیز فرستادنمون جهت رای دادن. تو این گرمای سگ پز سگ میره بیرون آخه؟ از بینمون ۴ نفر رای دادن کلا. منم فقط کاغذشو انداختم تو صندوق، خودم رای ندادم.
حالا تو ماشین :
مادر : حالا تو به کی رای دادی؟
(پدرجان موقع رای دادن کاغذشو قایم کرد گفت نمیخوام رای منو ببینین)
پدر : دزد بزرگ.
به این ترتیب وقتی مادرجان منظورشو فهمید دعوا شد.
برگشتیم خونه یکم میوه خوردیم و استراحت از اونجایی که همه خسته راه بودن..
به باغ مادربزرگم هم سر زدیم و چندتا آلبالو چیدیم، یه گل جدید دیدم. خیلی جزئیات داشت و انگار وسط برگای ریزش یه مرکز کاج شکل کوچیک داشت . اکثر فامیل برگشتن خونه هاشون و امیدوارم سالم رسیده باشن چون چند دقیقه پیش چنان رعد و برقی شد که کرک و پرام ریخت..
رفتیم لب یه رودخونه که پشت باغ بود، خیلی پر آب بود و یه خانواده نزدیکش نشسته بودن. سنگ پرت کردم تو آب که البته تو کفشام کلی آب رفت..
وقتی بقیه رفتن ما هم با یه خاله و داییم رفتیم سه تا روستا رو دیدیم، مرجان، نساء اولیا و جوستان.
برگشتیم خونه. دوباره در پشتی رو باز کردم یکم نشستم تو لب آب پاهام خنک شد کلی هم آرامش گرفتم.
واکنش صادقانه یه بنده خدایی که ته جوی وایساده درحال خوردن آب :
اون بنده خدا تا ابد :
یکم از آسمون آبی فیض بردیم و برگشتیم تو.
امروز صفحه جدیدی از بولت ژورنالم درست نکردم.. فردا هم برمیگردیم تهران.
بدرود.
جوجه رو نگاه آخه، پسرخالمه :>>
امروز رفتیم طالقان (بماند همه ایل و تبارو جمع کردیم بردیم تازه یه سریا هم قراره بیان بازم-)
آرامش خوبی داره، فقط باید بشینی رو چمنا، باد موهات رو تکون بده و مدیتیشن کنی
جاده ی خوبی داره نسبتا، ولی بهتره شب نری، خیلی تاریک و پیچ در پیچه. اگه تهران باشی دو ساعته میرسی.
عنکبوتای نازی هم داره، یه بار یکیشو دیدم که پاهاش قرمز بود.
هنوز کلی برف روی قله ها مونده بود!
وسط راه نزدیک یه پرتگاه توقف کردیم استراحت کنیم. تمرین سنگ پرتاب کردن کردم. اولش دستم ضعیف بود، کج هم میزدم که بابام اومد گفت چرا مثل دخترا پرتاب میکنی. (خب دخترم دیگه-)
دیگه زوشا قاطی کرد، آستینو بالا زد چنان سنگارو پرت کرد که پشماتون بریزه. دو سه تاش از یک سانتی متری صورت مامانم و داییم رد شد-
به شهرک که رسیدیم چون خیلی فاصله داره تا خونمون همون جا خریدامونو کردیم. تخم مرغ بومی و یه تخم غاز هم گرفتیم. اندازه دوتا تخم مرغه که خب طبیعیه.. غاز خودش اندازه دوتا اردکه.
تو ویترین یه مغازه الکتریکی یه گربه خوابیده بود، انگار از کل جهان جدا بود اهمیتی به اطرافش نمیداد. فقط محکم پلک هاشو بسته بود.
یکم سبزیجات و جوجه گرفتیم و رفتیم سمت خونه..
صبحونه رو کنار هم خوردیم، نون سبوس دارش به قرمزی میزد.
بعدم به کارای خودمون مشغول شدیم..
ظهر وسط آفتاب سگ پز رفتم بدمینتون بازی کردم، برگشتم داخل نفس نداشتم فقط ولو شدم، سقفو صورتی میدیدم XD
با پسرخاله کوچولوم وقت گذروندم یه گلم گذاشتم رو کله‌ش. جوجه درست کردیم. زغالش خراب بود مجبور شدیم عوضش کنیم. زیاد چیزی نخوردم.
نزدیکای عصر به باغ یه عزیزی (اجازه داد بهمون) دستبرد زدیم و نزدیک یه کیلو آلبالو چیدم، یه سریاشون خیلی درست بودن اندازه ی گیلاس، احتمالا چون بذرشون مجارستانی بوده. کلی آلوچه چیدیم (گوجه سبز میگید بهشون؟) کلی گل چیدم که بیشترشون خشک شدن.. یه سریاشون شبیه شیپور بودن، میخوام بچسبونمشون توی دفترم.
(بماند که کلی شته از داخلشون کشیدم بیرون-)
بیشتر اون آلبالو ها رو میخوام بدم به چندتا از دوستام. چند وقته باهام حرفی نزدن، پس از راه دوستی وارد میشم.
از لا به لای کلی گندم و علف هرز رد شدم که تا یکم پایین تر از شونه هام رشد کرده بودن، داشتم خفه میشدم
از کنار یه مرکز ثبت رای هم رد شدیم.. شربت نذری میدادن.
پسرخاله گرامی هم کلا علاقه خاصی به شب راه افتادن داره شب اومده میگه دو ساعته با خانوادم میرسم.
خوبه بزرگوار تو ماشینش محسن لرستانی پلی نمیکنه وگرنه ده دقیقه بعد از پیامش رسیده بود. با سر و کله شکسته البته-
احتمالا شنبه صبح برگردیم..
راستی، کلی صفحه جدید به بولت ژورنالم اضافه کردم، عکسشونو میزارم
بدرود.
After this week I'm getting my exams in university and then I'm free
But I have too much work
I'm so fucked up
discovering the trend of “dopamine” dressing/decorating was so hilarious to me…
whats the point of doing life any other way??? are people really wearing clothes that dont make them happy?? and decorating their house in a way that doesnt brighten their day?? 😭😭
i was so confused like have i completely misunderstood society. no wonder people call me eccentric and weird.
i just assumed the things that make me happy were different to what makes others happy, not that they just.. were completely not having that as their goal in the first place.
pls surround yourself with things that make life sparkle guys i beg of u its the best way to live
oh wow, i love that honestly. it put into words exactly how ive felt about my acceptance of being disabled.
"Acceptance isn’t defeat: It’s a declaration of self-respect under irrefutable circumstances. This is where you are and you’re going to make the best out of every moment of it."
Ilana Jacqueline "Surviving and Thriving with an Invisible Chronic Illness: How to Stay Sane and Live One Step Ahead of Your Symptoms"
guys what wards do young people go to, im always the only young adult in my wards, im clearly missing out on the cool areas 😔😔
i am soooo out of it todayyy i cant ground enough to do anything but read and watch stuff rahhh
nothing feels real enough todayyy
being a disabled environmentalist is hard.
i care so much and i wish i could aim for things like zero waste. but i just cant, doing something like that would be ignoring my health needs.
its quite isolating, because i try to find tips and environmental swaps but often they just arent possible for me to use/do and then i feel guilty for that.
even though i know its not my fault and i cant help it, it just triggers my inner ableism and i blame myself for being this way.
i have such a complicated relationship with the word “goals.”
i grew up constantly being asked what my goals or ambitions are for my life. i had answers when i was younger, id come up with different jobs all the time.
but as i got older - and sicker, i found it increasingly hard to feel encouraged by having goals.
it felt more like a weight that i wasnt able to carry, like i was carrying a massive burden on my back with everything going on in my life, and then i was expected to pretend like that burden wasnt there, and to jump up as high as everyone else who didnt have that burden.
as i continued to get sicker (to the point i had to leave school early) the questions of goals never stopped, and that was deeply confusing for me.
my goal was take care of myself, that was it. but that never seemed to be enough for people.
i would answer saying “im just trying to take care or myself and heal at the moment.” and they would ask me again, “but what are your life and career goals?”
why is taking care of myself not a good enough goal?
so now as i am in less of a crisis stage of life, im starting to open myself up to more “career and life goals.”
but thinking of goals is incredibly hard now.. i find myself feeling sick with anxiety thinking about even simple goals.. and i think im just really terrified of “failing” again and having to quit like i did with school.
i also feel like i have spent many years now trying to gain a healthy relationship with rest, with healing, with not being what society deems as “productive,” that i feel a bit uneasy about returning to more “productive” goals.
i dont want to lose what ive learnt over my time healing, i dont want to pressure myself too much to go back to being a “productive member of society.”
there are things i want to achieve in my life, of course there are. i dont lack motivation, in fact i have a really hard time having enough time and energy to do all the things im really eager to do.
its just that i have such a complicated relationship and past with the normal path that society wants people to take in life, im scared of losing myself, and failing in re-engaging in such things.
lately if im not constantly occupying my brain i spiral.
my mind is exhausted from the constant stimulation but i dont know what else to do.
healthy coping looks different for everyone right, but i really wish it was easier to figure out what was right for me without all this trial and error stuff 😭
society would be so much better if everyone just admitted they wanted a teddy bear.
none of this “its childish” crap. you wanna give a squishy fluffy bear a hug i know u do.
admitting it is the first step to emotional maturity mhm.